Χρ. Ι. Στεφανάδης

“Γνωρίζω καλά τις δυνατότητες της πολιτικής , που την αναδεικνύει η λαϊκή κυριαρχία. Δυνατότητες προσφοράς έργου και παραδείγματος , προκειμένου η πατρίδα μας- η πατρίδα όλων μας ανεξαρτήτως ιδεολογίας- και ο λαός μας να προοδεύουν
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, αλλαγών στάσεων και ισορροπιών, για εμάς εδώ στο «πέτρινο ακρωτήρι» της Ελλάδας η γραμμή παραμένει σταθερή…”

…Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, είπε μεταξύ άλλων στον λόγο που εκφώνησε στην Σουηδική Ακαδημία, κατά την βράβευσή του με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1963 :

“Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στην Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του , την θάλασσα και το φως του ηλίου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και αυτό που την χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. …”

Πράγματι, είναι μικρός ο τόπος μας. Ο πληθυσμός του είναι μικρός, οι πηγές πλούτου περιορισμένες. Αλλά μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή…

Ανέφερε ακόμα ο ποιητής “ Σε αυτό τον κόσμο , που ολοένα στενεύει , ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου και να βρίσκεται. Όταν στον δρόμο της Θήβας , ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα και αυτή του έθεσε το αίνιγμα της , η απόκρισή του ήταν : Ο άνθρωπος. Αυτή η απάντηση χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε…”

Πράγματι, σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και με ταχύτητα.

-Σε ένα κόσμο που στις διεθνείς σχέσεις διολισθαίνει με κυνικότητα στον νόμο του ισχυρού.

-Σε ένα κόσμο που το διεθνές δίκαιο ακυρώνεται εμπρός στα συμφέροντα .

-Σε ένα κόσμο, που για πρώτη φορά μετά την σκοτεινή εποχή της αποικιοκρατίας, ακούγονται από επίσημα χείλη υπερδύναμης , απαιτήσεις για αγορά τμήματος άλλων ανεξάρτητων κρατών και εκτοπίσεις πληθυσμών από περιοχές που βρίσκονται χιλιάδες μίλια μακριά τους.

-Σε ένα κόσμο, που τελικά η δημοκρατία που κατακτήθηκε με αγώνες και πολύ αίμα, υποχωρεί εμπρός στην αυθαιρεσία, έχουμε πολλά “τέρατα” να “καταστρέψουμε”.

Όπως οι γείτονές μας….Που αγνοώντας ισχυρές διεθνείς συνθήκες, το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας , αλλά και την ιστορία χιλιάδων ετών, με το δίκαιο του ισχυρού (που πιστεύουν ότι είναι), με το πληθυσμιακό πλεονέκτημα και με τον θρησκευτικό φανατισμό, που ο δυτικός κόσμος από την εποχή των σταυροφοριών έχει εγκαταλείψει, διεκδικούν τμήματα της επικράτειάς μας. Αμφισβητούν την κυριαρχία μας στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, επικαλούνται Τουρκική μειονότητα στην Θράκη και απειλούν με πόλεμο. Θυμήθηκαν τα δικαιώματα των Μουσουλμάνων της Θράκης, αυτοί που ξεκλήρισαν τους Έλληνες της Σμύρνης και ξερίζωσαν τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης…

Βρίσκουν κενά στην συνθήκη της Λωζάννης σχετικά με το καθεστώς των Ελληνικών νησιών του Αιγαίου, και ξεχνούν ότι με την ίδια συνθήκη κατοχύρωσαν τα ανατολικά τους σύνορα …

Το αντικειμενικό γεγονός είναι, ότι οι Τούρκοι θεωρούν την χώρα μας τον πλέον αδύνατο κρίκο και ενδεχόμενα τον πλέον ευάλωτο.

Η ιστορία διδάσκει ότι μόνο με δικές μας δυνάμεις θα αντιμετωπίσουμε την απειλή.

Ούτε οι σύμμαχοι, που αδιαφορούν προκλητικά μπροστά σε αυτή την κλιμακούμενη επιθετικότητα, ούτε οι συνεχείς δηλώσεις, εκκλήσεις και επικλήσεις του διεθνούς δικαίου από Έλληνες πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες θα προστατεύσουν την χώρα…

Μόνο η ομοψυχία, η συνεπής εξωτερική πολιτική και κυρίως η αποτρεπτική στρατιωτική ισχύς , που η σημερινή κυβέρνηση της χώρας έχει ως απόλυτη προτεραιότητα.

Δεν αρκεί ο εξορκισμός των βαρβάρων, ούτε οι συνεχώς επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις για φιλία και αρμονική συνύπαρξη ....
Γιατί δεν αρκεί αυτό που είπε ο Θαλής ο Μιλήσιος τον 6ο αιώνα π.Χ., ότι “...ευχαριστώ την τύχη γιατί γεννήθηκα Έλληνας και όχι βάρβαρος.”

Για εμάς εδώ, όπως είπε ο Κωσταντίνος Τασούλας , στο πέτρινο ακρωτήρι της Ελλάδας, η ομοψυχία είναι μονόδρομος. Πάνω από ιδεολογίες και κόμματα… Η αναζήτηση του “αόρατου νήματος” που μας ενώνει και έρχεται από πολύ μακριά…Η αναζήτηση του ανθρώπου !

Και τότε οι γείτονες μας θα εμπεδώσουν, ότι ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου είναι μονόδρομος για αυτούς…