Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ένας τόπος που μπορεί να υπερηφανεύεται στην αιωνιότητα, ότι πάνω του περπάτησαν γίγαντες του ανθρώπινου πνεύματος, ο Αρίσταρχος και ο Πυθαγόρας..

Λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα. Σε ένα ειδυλλιακό καταπράσινο τοπίο με εκπληκτική θέα, φωλιάζει μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες του καιρού μας. Το hot spot που εγκατέστησε στο νησί μια κυβέρνηση, αδύναμη να αντισταθεί στις αποφάσεις των ισχυρών του πλανήτη.

Των ισχυρών, που έχουν τεράστια ευθύνη για το προσφυγικό δράμα.

Των ισχυρών, που οι πολιτικές και οι δράσεις τους ανάγκασαν εκατοντάδες χιλιάδες κατατρεγμένους και απελπισμένους να αναζητήσουν σωτηρία και μια νέα ζωή.
Σε ένα κέντρο που χωράει μόλις 700 ανθρώπους, «φιλοξενούνται» σήμερα πάνω από 3800!.

Διάβαζα τις ζοφερές περιγραφές της απίστευτης αθλιότητας για τις συνθήκες διαβίωσης εκεί, αλλά η πραγματικότητα που αντίκρισα ήταν πολύ χειρότερη. Η αποπνικτική δυσοσμία που υπάρχει στην ατμόσφαιρα σε αρκετή απόσταση από την είσοδο του κέντρου, προϊδεάζει για το τι θα αντικρίσει ο επισκέπτης. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, στοιβαγμένοι σε προκατασκευασμένα καταλύματα και σκηνές… Παιδιά ξυπόλυτα, να περιφέρονται στο χώμα.. Ρούχα απλωμένα πάνω στους φράχτες. Και η απόγνωση να πλανάται παντού.

Σκέφτηκα εκείνη την ώρα τα λόγια του Καζαντζάκη: “Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι, δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει…”

Την ίδια ώρα, ένας ευτραφής κεντροευρωπαίος, ίσως να έπαιρνε το πλούσιο πρωινό του και να παρακολουθούσε από την τηλεόραση τους βομβαρδισμούς και τις δολοφονίες αμάχων στην μέση Ανατολή και τα ευχολόγια των δυτικών αλλά και των ανατολικών ηγετών για παύση του μακελειού. Αλλά και για τον ύποπτο ρόλο της Τουρκίας…

Την ίδια ακριβώς ώρα, ένας ταλαιπωρημένος Σαμιώτης, θα πήγαινε στο σκληρό μεροκάματο, στο χωράφι, στο αμπέλι, στο μαγαζί. Και μαζί με τα δικά του προβλήματα και την ανασφάλεια, θα έβλεπε τους κατατρεγμένους να ζητούν βοήθεια… Και ίσως ο ψαράς που ξεκινούσε με το καΐκι του για το σκληρό μεροκάματο στην θάλασσα θα είχε την αγωνία μήπως συναντήσει στον δρόμο του, εκτός από την κακή ψαριά, και κάποιο πτώμα παιδιού που δεν πρόφτασε να πατήσει τη γη της σωτηρίας…

Αλλά και ο άνθρωπος των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας μας, καθισμένος στον αναπαυτικό καναπέ του θα ήταν σχετικά ικανοποιημένος, να βλέπει λιγότερους πρόσφυγες ή οικονομικούς μετανάστες στη γειτονιά του σε σχέση με προηγούμενες χρονιές… Γιατί οι αποθήκες ανθρώπινων ψυχών στα νησιά του Ανατολικού αιγαίου συνεχίζουν να γεμίζουν ασφυκτικά! Και δεν μπορούν να δουν και να κατανοήσουν το βουβό κλάμα του νησιώτη που καθημερινά αντικρίζει αυτές τις εικόνες.. Ένα κλάμα που στο τέλος γίνεται οργή προς όλους…

Προς στο Ελληνικό κράτος, που διαχρονικά δεν σχεδίασε και δεν υλοποίησε διαδικασίες συντεταγμένης υποδοχής των προσφύγων.

Προς τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τους συμμάχους τους, που ενώ ευθύνονται για την αποσταθεροποίηση της περιοχής και την δημιουργία του κύματος των προσφύγων, περιορίζονται σε ευχολόγια και παραινέσεις.

Προς τους άσπονδους «φίλους» μας, τους Τούρκους, που ανέπτυξαν στην πλάτη των δυστυχών αλλά και της χώρας μας, την πιο επικερδή επιχείρηση μαύρου χρήματος της εποχής μας, του εμπορίου ανθρωπίνων ψυχών…
Οργή, τέλος, και παράπονο προς την ίδια του την μοίρα, που οι εικόνες της σύγχρονης αυτής δυστυχίας, προστίθενται στις συλλογικές μνήμες του δικού μας, του ελληνικού δράματος του ξεριζωμού το 1922…
… Η θλίψη, η απογοήτευση αλλά και η οργή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν αντίκρυσε αυτές τις ντροπιαστικές εικόνες από το hot spot της Σάμου, με έκαναν να πιστέψω ότι υπάρχει ελπίδα.
Ελπίδα για υπέρβαση από τις ιδεοληψίες, την ανικανότητα, την αδιαφάνεια και τον κυνισμό στην διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος.

Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε επίσης :

«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ήταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται»

*Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης
Είναι Καθηγητής Καρδιολογίας