Χρήστος Ράπτης

Οι σχεδόν καθημερινές αποκαλύψεις για την περιουσία του Ακη και των συγγενών του μπορεί να σοκάρουν την κοινή γνώμη, αλλά δεν την εκπλήσσουν. Ολοι υποψιαζόμαστε εδώ και χρόνια ότι πολλοί υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. είχαν ληστέψει κανονικά το κράτος, βάζοντας στην τσέπη αμύθητα ποσά από μίζες και τα συναφή.

Ολοι καταλαβαίναμε ότι ο τρόπος ζωής συγκεκριμένων πολιτικών ήταν απολύτως αναντίστοιχος με τη βουλευτική ή την υπουργική αποζημίωση. Και όλοι βλέπαμε αυτό που δεν «έβλεπαν» τα κόμματα, η Βουλή και ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ. Το μέγα (ηθικό) σκάνδαλο της Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης στην πραγματικότητα ήταν συλλογικό.

Η ελληνική κοινωνία από το ’74 και μετά «αποκοιμήθηκε» και συμβιβάστηκε απολύτως με τη θεσμική ανηθικότητα που επέβαλλαν η κομματοκρατία, η διαπλεκόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και τα ΜΜΕ που λειτούργησαν ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομική εξουσία. Ολα αυτά τα χρόνια η κοινωνία αποδέχτηκε την ανατροπή του αξιακού της μοντέλου, συναινώντας σιωπηρά στην εγκαθίδρυση ενός οπερετικού συστήματος διακυβέρνησης που στηριζόταν στην ηθική χαλαρότητα, στην αναξιοκρατία, στη συναλλαγή και (κυρίως) στην πλήρη απουσία αισθητικής. Η ελληνική κοινωνία, θα λέγαμε με πλατωνικούς όρους, εξόρισε τις ιδέες από την πόλη και τις αντικατέστησε (με χυδαίο τρόπο) με τα παράγωγα του χρήματος.

Δεν είναι τυχαίο ίσως ότι για χρόνια σε αυτή την (όπως αποδείχθηκε) κοινωνία-φυλακή των ψυχών όσοι προσπάθησαν να σκεφτούν και να ζήσουν διαφορετικά περιθωριοποιήθηκαν, διασύρθηκαν και πολιτογραφήθηκαν σαν γραφικοί. Για χρόνια η έννοια «κουλτουριάρης» υπήρξε συνώνυμο του μαλάκα!

Αντιθέτως, η έννοια «λαμόγιο» απέδιδε την εφευρετικότητα, την ευελιξία και ίσως την αποτελεσματικότητα του Νεοέλληνα να επιβιώσει σε ένα απολύτως διεφθαρμένο περιβάλλον!

Η κατεδάφιση του αξιακού μοντέλου άνοιξε μοιραία τον δρόμο για πολιτικούς-ντίλερ, βαθύπλουτους δημοσιογράφους, χωριάτες επιχειρηματίες και το συλλογικό «πόθεν έσχες» αντί να αποκαλύπτει το «πόθεν» και το «έσχες», απλώς τα συσκότιζε.

Ανοιξε επίσης τον δρόμο για πολιτικούς-φεουδάρχες που φόρτωναν το Δημόσιο με ψηφοφόρους, μοίραζαν επιχορηγήσεις, καταπατούσαν τους νόμους και έστηναν ως υπουργοί επιτροπές για να μοιράζουν κρατικές προμήθειες και να εισπράττουν μίζες. Ως ηθική επιβράβευση παντρεύτηκαν και σε δεύτερο ή τρίτο γάμο και μια «βλαχάρα»-γραμματέα, για να μην ξεχνιόμαστε...

Μέσα στη συνολική κατεδάφιση, η Δικαιοσύνη από «τυφλή» μεταμορφώθηκε σε μια κουλή-χαζοχαρούμενη γεροντοκόρη που της έπιαναν τον κ...λο. Το τέλος αυτής της θλιβερής δημοκρατίας των χορηγών θα έρθει από τους νέους που σήμερα βλέπουν με τρόμο αυτό το τέρας που φτιάξαμε εμείς, οι πατεράδες τους.

Ας ελπίσουμε ότι το αναπόδραστο αυτό τέλος δεν θα συμπέσει με μια μεγάλη εθνική τραγωδία που θα στείλει τη χώρα για δεκαετίες στο καναβάτσο...