Χρήστος Ράπτης

Είναι εντυπωσιακή η αμηχανία του αστικού πολιτικού κόσμου να αντιμετωπίσει στη δημόσια αντιπαράθεση τον αυτοσχεδιασμό των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι φυσικά επειδή τα πολιτικά στελέχη της Κουμουνδούρου μεταμορφώθηκαν διά της επιφοιτήσεως σε πολιτικές ιδιοφυΐες, αλλά κυρίως γιατί το συμβατικό πολιτικό προσωπικό σκέφτεται και αντιδρά με όρους του παρελθόντος. Και εξηγούμαι.

Είναι προφανές ότι στις εκλογές της 6ης Μαΐου οι δυνάμεις που στήριξαν το Μνημόνιο ηττήθηκαν. Το πρόγραμμα που εμπεριέχει αναγκαίες και αυτονόητες μεταρρυθμίσεις απέτυχε ακριβώς επειδή το μίγμα της οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε ξεπέρασε τις αντοχές της κοινωνίας. Η εμμονή του Βερολίνου και ενός τμήματος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών να μεταρρυθμίσουν βίαια την ελληνική κοινωνία, εφαρμόζοντας σε δύο χρόνια όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που δεν έγιναν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα. Οι Ελληνες, οι οποίοι συνειδητοποίησαν ότι η εφαρμογή του Μνημονίου στα χρονικά περιθώρια που ήθελαν οι δανειστές μας ισοδυναμούσε με την επιστροφή στη δεκαετία του ’70, πέταξαν τα νερά μαζί με το μωρό.

Το παλιό πολιτικό προσωπικό, συνηθισμένο στην ευκολία και στην αποπολιτικοποίηση του λαϊκισμού και του πελατειακού κράτους και εγκλωβισμένο στα αδιέξοδα του κυβερνητικού, δεν κατάλαβε τις υπόγειες διεργασίες που κυοφόρησε στην κοινωνία η εφαρμογή του προγράμματος. Δεν κατάλαβε εγκαίρως ότι το εκλογικό σώμα ριζοσπαστικοποιήθηκε βίαια, απορρίπτοντας τον δικομματισμό που τον θεώρησε -και δικαίως- υπεύθυνο για τη χρεοκοπία της χώρας.

Το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου δρομολογεί ουσιαστικά την πλήρη αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος γενικότερα και της Κεντροαριστεράς ειδικότερα. Και η δυναμική αυτή θα επιβεβαιωθεί και στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεύτερο κόμμα, αφού οι αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία υπερβαίνουν και το ίδιο το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Και αυτό γιατί ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να διαχειριστεί με ρεαλισμό τις ελπίδες που δημιούργησε και κυρίως να δεσμευτεί σε μια εφαρμόσιμη πολιτική που θα ενσωματώνει το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Διαφορετικά, θα βάλει τη χώρα σε με αχαρτογράφητη και άκρως επικίνδυνη διαδρομή χωρίς ορατή διέξοδο.

Στις εκλογές του Μαΐου οι Ελληνες απέσυραν στην πραγματικότητα το σκηνικό της επιθεώρησης που παιζόταν τα τελευταία 30 χρόνια, με τη συμμετοχή μας, και ανέβασαν Στρίντμπεργκ. Το κυρίαρχο ερώτημα είναι αν θα το καταλάβει το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του και θα προσαρμοστεί στη νέα αυστηρή δραματουργία ή αν θα συνεχίσει να αυτοσχεδιάζει λες και παίζει σε κωμωδία του Γιαλαμά...