Χρήστος Ράπτης

Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, όπως δεν ξέρω και ποιες πολιτικές δυνάμεις θα κυβερνήσουν τη χώρα μετά το αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου. Αν δηλαδή θα επικρατήσουν η «αστική» ψήφος και ο Σαμαράς ή η δυναμική του Τσίπρα. Αυτό που ξέρω σίγουρα, όμως, είναι ότι αν το πολιτικό μας σύστημα δεν μεταρρυθμιστεί «βιαίως» και με την ταχύτητα του φωτός, τότε δεν θα ξεμπερδέψουμε εύκολα και, κυρίως, δεν θα βγούμε από τον σημερινό μεταβατικό δημοκρατισμό χωρίς να αγγίξουμε την τραγωδία.

Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης χρεοκόπησε με τρόπο εκκωφαντικό. Το πελατειακό κράτος, η γενικευμένη διαφθορά, η αναποτελεσματικότητα των θεσμών, η ατιμωρησία, ο κυνισμός της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και του Τύπου, η ανευθυνότητα των συνδικαλιστών και ο εφησυχασμός της ίδιας της κοινωνίας μας -που έπαψε να είναι απαιτητική- οδήγησαν τη χώρα στα όριά της. Η οικονομική κρίση και η προσφυγή στο ΔΝΤ υποθήκευσαν την εθνική κυριαρχία, αφού δεν μπορεί να υπάρξει ανεξαρτησία και «αυτοδιάθεση» χωρίς οικονομική επάρκεια. Οταν χρωστάς, ακόμα και σε εταίρους, δεν μπορείς να αποφασίσεις αυτόνομα.

Σήμερα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι δύο απαξιωμένοι μηχανισμοί με στελέχη-φαντάσματα που δίνουν μάχη για να παραμείνουν στο προσκήνιο. Ο Σαμαράς ενδέχεται να διασωθεί περιστασιακά εξαιτίας της λογικής της «αστικής» ψήφου και του φόβου που προκαλεί μια ενδεχόμενη πρωτιά του Τσίπρα. Η λεγόμενη πανστρατιά που γίνεται εν μέρει με όρους του ’50 είναι τόσο εμφανώς συγκυριακή που αντί για γάμο θυμίζει πράγματι κηδεία.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος καλείται να κρατήσει στη ζωή ένα κόμμα που είναι κλινικά νεκρό και μένει απλώς να του τραβήξει κάποιος την πρίζα. Το λάθος του είναι -αν μπορούμε να μιλάμε για λάθη σε τόσο αντίξοες συνθήκες- ότι έδωσε στο πιο πολιτικό περιβάλλον μια μάχη «αριθμητική» προσπαθώντας να αναδιατάξει έναν νεκρό στρατό! Στις συνθήκες πόλωσης που θα γίνουν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα είναι πραγματικό θαύμα αν καταφέρει να διατηρήσει τις δυνάμεις του.