«...
Πέντε χρόνια τώρα ζω από σένα,/ περνάω την ημέρα μου περιμένοντάς σε./ Όταν αργείς, νομίζω πως πέθανες, / πεθαίνω όταν σε φανταστώ νεκρό,/ ξαναζώ όταν γυρίζεις / κι ύστερα, όσο είσαι κοντά μου,/ πεθαίνω από τον φόβο μου μη φύγεις…».
Από τα πιο σπαρακτικά έργα για το τέλος του έρωτα και την απόγνωση της εγκατάλειψης. Η «Ανθρώπινη Φωνή», ένας από τους πλέον αγαπημένους μονολόγους στην ιστορία το θεάτρου, γράφτηκε από τον
Ζαν Κοκτώ μετά από μία προσωπική ερωτική αποτυχία. Ερμηνεύτηκε από μεγάλες ηθοποιούς και μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Ρομπέρτο Ροσσελλίνι, με πρωταγωνίστρια την Άννα Μανιάνι, ενώ την Ελλάδα έχει παραμείνει σταθμός η ερμηνεία της
Έλλης Λαμπέτη, το 1978.
Ο
Φρανσίς Πουλένκ, που τον συνέδεε μακροχρόνια φιλία με τον Κοκτώ, συνέθεσε πάνω στην Ανθρώπινη φωνή, μια μονόπρακτη
όπερα, με τίτλο «Έχω μάτια στ΄αφτιά», η οποία καταφέρνει να διατηρεί τη συναισθηματική ένταση του μονολόγου, κάνοντας μία ομαλότερη προσέγγιση στην προσωπική τραγωδία που ζει η ηρωίδα.
Η όπερα παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου, στις 7 και 8 Αυγούστου, σε μια τολμηρή σκηνοθετική σύλληψη από τη Μαρία Πανουργιά.
Πέντε χορευτές-ηθοποιοί, σε ξεχωριστούς τηλεφωνικούς θαλάμους, πλαισιώνουν την κεντρική ηρωίδα, που ερμηνεύει η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη, και μας συμπαρασύρουν στη δίνη της αγωνίας και των ονείρων της. O σκηνικός χώρος αντανακλά όλες αυτές τις ψυχολογικές της διακυμάνσεις, υπό τους ήχους του πιάνου της Μαρίας Παπαπετροπούλου.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.
