Ο Δημήτρης Δανίκας για τα Όσκαρ: Ένα και να καίει για τον Λάνθιμο - Το Χόλιγουντ κατά του Τραμπ

Μόνο ένα; Μόνο! Ένα και να καίει! Ένα μεγάλο Όσκαρ, αυτό του Α' γυναικείου ρόλου για την υποκριτική ανωτερότητα της Αγγλίδας Ολίβια Κόλμαν ως βασίλισσα Άννα στο «The Favourite» του Γιώργου Λάνθιμου.

Άλλωστε μη ξεχνάμε ότι στο παρελθόν είχε συμβεί το ίδιο με το αριστουργηματικό «Τσάιναταουν» του Ρόμαν Πολάνσκι. Όπου κατέκτησε μόνο ένα Όσκαρ, από τις έντεκα υποψηφιότητες. Κι αυτό για το καλύτερο σενάριο.

Οι δέκα υποψηφιότητες Όσκαρ για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου είναι η καλύτερη υποσχετική, η καλύτερη μεταγραφή για τον Έλληνα σκηνοθέτη, στο πεδίο έντονου, σχεδόν ασύλληπτου ανταγωνισμού, στην αμερικανική βιομηχανία του θεάματος. Ελπίζω και εύχομαι, σε δέκα χρόνια από σήμερα, όταν θα πλησιάζει τα χρονάκια του μεγάλου ανταγωνιστή του Αλφόνσο Κουαρόν, να έχει κατακτήσει κι αυτός, δύο Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας. Yorgos, Keep Going!

Το Hollywood «γκρεμίζει» το τείχος του Ντόναλντ Τραμπ

Πάντως η φετινή τελετή απονομής, η 91η στην ιστορία του «θείου» Όσκαρ, μπορεί ανέτως να χαρακτηριστεί η πιο στρατευμένη, η πιο έντονα πολιτική.

Άφθονο χρώμα Αφροαμερικανών θριαμβευτών. Black is Beautiful. Άφθονος αντιρατσισμός. Καθώς επίσης θρίαμβος γυναικών και θρίαμβος μεταναστών. Κυρίως από το Μεξικό αλλά και από την Αίγυπτο.

Έπεσαν πολλές σφαλιάρες στην πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ. Το τείχος που θέλει να ορθώσει στα σύνορα με το Μεξικό, «γκρεμίστηκε» με τα τρία πρωτοκλασάτα Οσκαρ στο ασπρόμαυρο «Ρόμα» του Αλφόνσο Κουαρόν. Εντελώς προσωπικά Όσκαρ. Και της σκηνοθεσίας, και της φωτογραφίας (δική του κι αυτή) αλλά και της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Είναι το δεύτερο Οσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας στον Αλφόνσο Κουαρόν. Με πρώτο, χρονολογικά, εκείνο που κέρδισε με το «Gravity».

Ακόμα πιο ηχηρό το αντιρατσιστικό χαστούκι με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας στο «Πράσινο βιβλίο». Όπου ο Αφροαμερικανός Μαχερσάλα Αλι, με Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου, υποδύεται συνθέτη και πιανίστα κλασικής μουσικής. Ανώτερο σε όλα από τον λευκό, ιταλικής καταγωγής, οδηγό του, που τον υποδύεται ο Βίγκο Μόρτενσεν.

Ο Αφροαμερικανός μουσικός είναι πρωταθλητής κουλτούρας, στοχαστής, ευγενικός σαν Άγγλος λόρδος και φανατικά νομοταγής. Η πιο ακραία αντιστροφή ρόλων που έχω δει από αμερικανική παραγωγή.

Οι σφαλιάρες εναντίον Ντόναλντ Τραμπ συνεχίστηκαν με τέσσερα Όσκαρ που κέρδισε η περιπέτεια «Black Panther», ονομασία που παραπέμπει στους «Μαύρους πάνθηρες». Αλλά και το Όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου στον μαχητικό αντιρατσιστή Σπάικ Λι για την ταινία «Παρείσφρηση».

Αφιραμερικάνιδα και η Ρετζίνα Κινγκ, Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου για την επίσης αντιρατσιστική ιστορία «Αν η οδός Μπιλ μπορούσε να μιλήσει».

Αλλά και ο 38χρονος Ράμι Μάλεκ, ο θριαμβευτής του Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου, είναι μετανάστης, πρώτης γενιάς, από την Αίγυπτο, χριστιανός «κόπτης».


Γιώργο, εύχομαι λιγότερες υποψηφιότητες, περισσότερα Όσκαρ!

Όχι, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν αδικήθηκε. Ο Αλφόνσο Κουαρόν είναι καλύτερος και πιο ώριμος σκηνοθέτης. Για να είμαστε ειλικρινείς. Το «Ρόμα» αλλά και το «Πράσινο βιβλίο» καλύτερες ταινίες.

Αδικημένοι, κατά τη γνώμη μου, είναι ο Κρίστιαν Μπέιλ (Vice, ο δεύτερος στην ιεραρχία), ο Βίγκο Μόρτενσεν (Πράσινο βιβλίο), ο «Ψυχρός πόλεμος» του Πάβελ Παβλικόφσκι.

Όμως το γενικό, αντιρατσιστικό κλίμα παρέσυρε το σύμπαν. Και έτσι όλοι οι «αδικημένοι» λευκοί, παραμερίστηκαν προκειμένου να θριαμβεύσουν οι Αφροαμερικανοί, μονίμως αδικημένοι και περιφρονημένοι από τον «θείο» Όσκαρ.

Όσο για την τελετή, όπως πάντα καρνάβαλος. Μεγαλοπρεπής, σοβαροφανής και ολίγον λαϊκιστής, κλίνατε επ' αριστερά!

Δύο στιγμιότυπα συγκράτησα. Το πρώτο με την Lady Gaga, ενδεδυμένη μ' εκείνη την τεράστια κατάμαυρη τουαλέτα. Όταν τραγούδησε παρέα με τον Μπράντλεϊ Κούπερ το συγκινητικό «Shallow».

Και το δεύτερο με την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ. Που από πάνω της εξαφανίστηκαν τα εβδομήντα και εφτά χρονάκια. Μπα, έλεγες, ούτε πενήντα. Λόγω άφθονης χημείας.

Α να μην ξεχάσω την περίπτωση του «Zorba the Greek». Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη με τις έξι υποψηφιότητες και τα τρία, όχι ένα, Όσκαρ. Καλύτερου β' γυναικείου ρόλου για την Λίλα Κέντροβα, καλύτερης φωτογραφίας για τον Ουόλτερ Λάσαλι. Και καλύτερης σκηνογραφίας για τον Βασίλη Φωτόπουλο.

Εν ολίγοις, αγαπητέ Γιώργο, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «ουκ εν τω πολλώ το ευ».

Εύχομαι του χρόνου ή του παραχρόνου, λιγότερες υποψηφιότητες, περισσότερα Όσκαρ!