Μίρτσεα Λουτσέσκου: Αξίζει να προκριθεί η Ρουμανία, το επόμενο βήμα του Ραζβάν με τον ΠΑΟΚ είναι το Champions League
Ο πατέρας του προπονητή του ΠΑΟΚ και θρύλος του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου μίλησε στο protothema.gr για τον γιο του, την πορεία της Εθνικής Ρουμανίας στο Euro 2024, ενώ στα 79 του χρόνια δηλώνει έτοιμος να καθίσει και πάλι στον πάγκο μιας ομάδας
Ανταπόκριση από τη Γερμανία, Δημήτρης Δημουλάς
Αν μιλάμε για ενσάρκωση της ποδοσφαιρικής σοφίας, τότε ο Μιρτσέα Λουτσέσκου συγκαταλέγεται σίγουρα στα ζωντανά παραδείγματα αυτής. Στα 79 του χρόνια δεν παύει να παρακολουθεί και να αγαπά το ποδόσφαιρο με μια απαράμιλλη ζέση, που θα ζήλευαν πολλοί νεότεροι του. Μέχρι τον περασμένο Νοέμβρη ήταν στον πάγκο της Δυναμό Κιέβου, ενώ και σήμερα ακόμη δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να προσθέσει έναν ακόμη σταθμό στην πλούσια προπονητική του καριέρα. «Το πάθος κι ο ενθουσιασμός για το ποδόσφαιρο είναι το ελιξήριο μου», αποκαλύπτει ο πατέρας του «δικού μας» Ραζβάν (προπονητή του ΠΑΟΚ), όταν τον συναντήσαμε στην Κολωνία, μετά την ήττα των Ρουμάνων από το Βέλγιο.
Η εθνική Ρουμανίας, μετά το ελπιδοφόρο ξεκίνημα κόντρα στην Ουκρανία, δεν κατάφερε να αντισταθεί στην ομάδα του Βελγίου. Πώς είδατε εσείς το ματς;
«Το Βέλγιο ήταν σαφώς καλύτερο, αλλά κι εμείς είχαμε τις ευκαιρίες για γκολ. Το ευχάριστο είναι, ότι κρατάμε την πρόκριση στην επόμενη φάση του Euro 2024 στα χέρια μας, ενώ ίσως ακόμη και οι τρεις βαθμοί μπορεί να φανούν αρκετοί για να περάσουμε στην επόμενη φάση.»
Το ποδοσφαιρικό κοινό συνδέει συνειρμικά τη Ρουμανία με τη φανταστική γενιά των Χάτζι, Ποπέσκου, Μπελοντέτιτσι. Η τωρινή γενιά μπορεί να ικανοποιήσει τέτοιες προσδοκίες;
Λουτσέσκου: Είναι άδικο κι ανώφελο να συγκρίνονται οι ποδοσφαιρικοί χρόνοι μεταξύ τους. Εκείνη η γενιά είχε ανδρωθεί σε ένα άλλο καθεστώς και περιβάλλον, όπου οι παίχτες δεν είχαν δικαίωμα να φύγουν από τη χώρα μέχρι την ηλικία των τριάντα. Άλλη εκπαίδευση, άλλη κοινωνικοποίηση , άλλη εποχή. Τηρουμένων των αναλογιών τα σημερινά παιδιά πραγματοποίησαν έναν άθλο με την πρόκριση στο Euro. Και νομίζω, συν τοις άλλοις, ότι η σχέση του προπονητή με την ομάδα είναι πολύ καλή.
Η εθνική Ρουμανίας φαντάζει να’ ναι, μ’ όλο το σεβασμό, μια οικογενειακή υπόθεση, αφού ο νυν προπονητής, Έντι Ιορντανέσκου είναι γιος του άλλοτε τεχνικού των tricolori, Άνχελ, ενώ τόσο εσείς, όσο και ο Ραζβάν πέρασαν από τον πάγκο της. Μπορούμε να μιλάμε για οικογενειοκρατία;
«Τώρα θα κατηγορηθούμε και για νεποτισμό (γέλια);! Μα στο ενδιάμεσο έχουν περάσει ακόμη και ξένοι προπονητές, όπως ο Ντάουμ, από τον πάγκο της Εθνικής Ρουμανίας. Όσον αφορά το Ραζβάν ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος (2009/2011) , όταν ανέλαβε την εθνική ομάδα και δεν είχε τότε τις παραστάσεις που έχει τώρα. Επιπλέον η πίεση που δεχόταν από τα ΜΜΕ και άλλους παράγοντες ήταν απάνθρωπη, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί μετά από δυο χρόνια.
Τώρα έχει μάθει να διαχειρίζεται την πίεση στον απαιτητικό πάγκο του ΠΑΟΚ. Πώς είδατε αλήθεια εσείς την κατάκτηση του πρωταθλήματος την τελευταία αγωνιστική;
«Παρακολούθησα τα περισσότερα ματς των play off από κοντά και μπορώ να πω με βεβαιότητα, χωρίς να κατηγορηθώ για υπέρμετρο πατερναλισμό, ότι ο ΠΑΟΚ άξιζε το πρωτάθλημα με το παραπάνω! Όταν μια ομάδα τερματίζει πρώτη στην κανονονική διάρκεια του πρωταθλήματος και νικά τους άμεσους συνδιεκδικητές της στα play off, τότε δίκαια κατακτά τον τίτλο!»
Ο Ραζβάν αρχικά, μετά το πέρας της σταδιοδρομίας του ως τερματοφύλακας, προσέβλεπε σε μία καριέρα ως παράγοντας, αφού ανέλαβε το πόστο του αντιπροέδρου στη Ραπίντ Βουκουρεστίου. Τον πείσατε εσείς να ασχοληθεί με την προπονητική;
Κλείσιμο
«Μετά από ένα χρόνο στο διοικητικό πόστο της Ραπίντ αντιλήφθηκε οτι δεν τον γεμίζει αυτή η δουλειά, καθώς ήθελε να ‘ναι πιο κοντά στην ομάδα. Μου το ανακοίνωσε και του πρότεινα να έρθει μαζί μου ως βοηθός μου στην Μπεσίκτας, την οποία προπονούσα τότε. Αρνήθηκε, λέγοντας μου, ότι ήθελε να αναλάβει μία ομάδα ως πρώτος προπονητής. Έτσι πήγε στην Μπρασόφ, στη Β΄εθνικη της Ρουμανίας.»
Ισχύει δηλαδή το ότι είστε ο βιολογικός του πατέρας, αλλά όχι απαραιτήτως ο πνευματικός;
«Η πορεία του Ραζβάν είναι αυτόνομη (γέλια). Έχει απογαλακτιστεί σε πολύ μικρή ηλικία, γιατί ήξερε ότι πάντα θα συγκρινόταν με τον πατέρα του. Προφανώς και μιλάμε μαζί για ποδόσφαιρο ή παίχτες, αλλά ποτέ δεν παρεμβαίνω σε θέματα αγωνιστικά. Κι ούτε μου το ζήτησε. Ο Τάισον και ο Κεντζιόρα ήρθαν στον ΠΑΟΚ, αφού με ρώτησε για την ποιότητα τους και το χαρακτήρα τους. Αυτή ήταν και η μόνη ανάμειξη μου!»
Δεν τον παροτρύνετε να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του , αναλαμβάνοντας μια ομάδα σε ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα από το ελληνικό;
«Μα το επόμενο βήμα είναι η συμμετοχή με τον ΠΑΟΚ στο Champions League. Πριν έξι χρόνια, ήμουν παρών στο γήπεδο, αποκλείστηκαν στα play off από τη Μπενφίκα. Φέτος μακάρι να έχουν περισσότερο τύχη».
Εσείς συμμετείχατε επανειλημμένα στο Champions League με τις ομάδες που κατά διαστήματα προπονούσατε. Αλήθεια, δε βαρεθήκατε να είστε στους πάγκους;
«Όσο αισθάνομαι υγιής και νιώθω αυτό το πάθος και τον ενθουσιασμό για το ποδόσφαιρο, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να αναλάβω πάλι μια ομάδα. Αυτό το πάθος είναι το ελιξήριο μου!»
Ως ποδοσφαιριστής αγωνιστήκατε δυο φορές κόντρα στην Ελλάδα για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου του 1970, στο οποίο πήρατε μέρος ως αρχηγός της Ρουμανίας. Έχετε αναμνήσεις απ’ αυτά τα παιχνίδια;
«Θυμάμαι το πρώτο ματς που έγινε στο στάδιο Καραισκάκη και έληξε ισόπαλο 2-2. Περισσότερο για το ότι δεν είχε αγωνιστεί ο Δομάζος λόγω πειθαρχικού παραπτώματος. Προπονητής των Ελλήνων ήταν τότε ο Νταν Γεωργιάδης, που ήταν μια σημαίνουσα προσωπικότητα στη Ρουμανία, όπου είχε σπουδάσει και ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Στο δεύτερο ματς στο Βουκουρέστι είχε απολυθεί και αναδειχθήκαμε πάλι ισόπαλοι (1-1) και έτσι προκριθήκαμε στο Μουντιάλ του Μεξικού. Οι Έλληνες είχαν φοβερή ομάδα με Οικονομόπουλο, Σιδέρη, Μποτίνο και Δομάζο. Έχασαν την πρόκριση για έναν βαθμό!»
Αληθεύει ότι ήσασταν συμπαίχτης με το Γιάννη Ματζουράκη;
«Βεβαίως. Ο Γιάννης μεγάλωσε στη Ρουμανία και αγωνιστήκαμε μαζί στα εφηβικά τμήματα στην «Αθλητική σχολή 2» του Βουκουρεστίου. Μετά έμαθα ότι επέστρεψε στην Ελλάδα και τον έχασα από το ραντάρ μου».
