Τένια Μακρή: «Θα ήθελα να ζήσω έναν έρωτα»

 Το τελευταίο –και έβδομο κατά σειρά– βιβλίο της με τίτλο Να Γιατί Σ’ Αγαπώ, εμπεριέχει «μικρά μυστικά» αγάπης. Όπως αυτά που, πριν από δεκαέξι χρόνια, ένιωσε την ανάγκη να εξομολογηθεί στο σύζυγό της, Δημήτρη, λίγο πριν αρρωστήσει (και τελικά πεθάνει) από καρκίνο. (Το 2005 κυκλοφόρησε με αυτά το βιβλίο της Γιατί Σ’ Αγαπώ). Κι όπως εκείνα που, πριν από μερικούς μήνες, της διατύπωσαν οι 4.000 φίλοι της στα social media. «Θέλησα να συγγράψω μαζί τους αυτό το βιβλίο και η συμμετοχή τους ήταν αθρόα. Μου έστειλαν καταπληκτικά πράγματα!» λέει. Ένα μέρος των εσόδων του βιβλίου θα διατεθεί στην Ελλάδα, στην Ανασφάλιστη Γυναίκα που πάσχει από καρκίνο και, στην Κύπρο, στο Κέντρο Ανακουφιστικής Φροντίδας «Αροδαφνούσα» για αυτούς που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας.

 Η τηλεόραση σας λείπει;
Ναι. Μου λείπει το κομμάτι της επικοινωνίας, το να εκφράζω δημοσίως κάποιες σκέψεις μου, η συμμετοχή μου σε οτιδήποτε θα μπορούσε να προκαλέσει αλλαγή. Αυτή η ευρύτητα που δίνει η τηλεόραση μου λείπει. Την καλύπτω μεν με τα βιβλία και τα σεμινάρια (οι ώρες με τις ομιλίες μου θα μπορούσαν να μπουν στο βιβλίο Γκίνες), αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Από την τηλεόραση λείπουν εκπομπές σαν αυτές που παρουσιάζατε;
Πιστεύω πως ναι. Και το μεγάλο μου ερωτηματικό είναι «γιατί λείπουν»; Από τη στιγμή που η εποχή έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από πληροφόρηση, από αφύπνιση και από συνειδητοποίηση, γιατί δεν υπάρχουν τέτοιες εκπομπές;

Έχετε καταλήξει σε κάποια απάντηση;

Έχω οδηγηθεί σε κάποια συμπεράσματα, δειλά και ίσως αυθαίρετα, γιατί δεν το έχω ερευνήσει το θέμα. Ίσως αυτή η έλλειψη αφύπνισης για τη συνειδητότητα είναι στο πλαίσιο της νοοτροπίας της εποχής που ζούμε. Λες και πρέπει να «κοιμηθούμε» για να υποστούμε. Να «κοιμηθούμε» για να μην πονέσουμε και να ξυπνήσουμε όταν ο πόνος θα έχει τελειώσει.

Μήπως, από την άλλη, υπήρξε κορεσμός;
Μπορεί. Γιατί στην ελληνική τηλεόραση, όταν κάτι θεωρείται επιτυχημένο, «αναμασιέται». Το παίρνουν κι άλλοι, κι άλλοι… Λες και δεν υπάρχει άλλη ιδέα.

Κατηγορήθηκαν, ωστόσο, αυτές οι εκπομπές.
Βεβαίως. Κατηγορήθηκαν κατά κόρον τα realities. Σε αυτές τις εκπομπές, όμως, μπορούσε κάποιος να διακρίνει κομμάτια του εαυτού του ή της κοινωνίας όπου ζει. Ήταν εκπομπές με αυθεντικότητα.

Πολλοί προφέρουν υποτιμητικά ή ενοχικά τον όρο «reality».
Εγώ όχι. Είμαι, άλλωστε, «παιδί» αυτής της τηλεοπτικής εποχής. Οτιδήποτε, ωστόσο, έχει να κάνει με την πραγματική ζωή, όπως κι αν το αποκαλούμε, είναι reality. Και σημασία δεν έχει ο όποιος χαρακτηρισμός, αλλά ότι τα προγράμματα αυτά κατέγραφαν τα συναισθήματα των ανθρώπων. Κούρασαν αυτά τα συναισθήματα; Φόβισαν κάποιους γιατί αναγνώρισαν τους εαυτούς τους; Πέρασε η μόδα τους; Δεν ξέρω.

Ο Αντρέας Μικρούτσικος «πλήρωσε» την επιλογή του να στηρίξει ως παρουσιαστής τα realities;
Η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου είναι αναμφισβήτητα οι επιλογές του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν νομίζω ότι ο Αντρέας «πλήρωσε» αυτό το οποίο έκανε. Ο Αντρέας, αν είχε μεγαλύτερο εχθρό, είχε τον εαυτό του. Δεν ήταν ούτε οι εκπομπές, ούτε οι επιλογές του. Γιατί το έκανε με πάρα πολύ ωραίο τρόπο, είναι αρχιτέκτονας αυτών των εκπομπών. Ο εχθρός του ήταν ο εαυτός του.

Είναι αυτοκαταστροφικός λέτε;
Όταν ο εαυτός μας είναι ο εχθρός μας, ή τον φοβόμαστε ή τον πολεμάμε. Αλλά σίγουρα είναι η απειλή μας.

Διατηρείτε σχέσεις μαζί του;
Πλέον μόνο μέσα από το Facebook. Κι είχαμε μια πολύ συγκινητική συνάντηση πέρσι, στην Κύπρο, σε ένα show που παρουσίαζε. Αυτή είναι πια η σχέση μας με τον Αντρέα.

Τη σχέση σας με τα κανάλια την έχετε επανεξετάσει; Θα ξανακάνατε σήμερα εκπομπή;
Αν είχα μια ενδιαφέρουσα, πρόταση θα το σκεφτόμουν. Μετά το Alter, μου έγιναν κάποιες προτάσεις, αλλά ήθελα να βρω χρόνο για μένα πια.

Σας στήριξαν άνθρωποι που γνωρίσατε στην τηλεόραση;
Ο καρκίνος είναι μια μοναχική ασθένεια. Την περνάς μόνος σου, γιατί είναι πολύ μεγάλες οι αλλαγές που συμβαίνουν στον ίδιο σου τον εαυτό. Άρα την εποχή που διαγνώστηκα με καρκίνο και στη συνέχεια, όταν ήμουν στη διαδικασία της θεραπείας, οι συμπαραστάτες μου ήταν η κόρη μου, ο αδελφός μου και η νύφη μου. Δεν γνώριζε, άλλωστε, κάποιος άλλος τίποτα.

Γιατί;
Δεν ήθελα να αναλωθώ σε κουβέντες. Ήθελα να διαπιστώσω τη μεταβολή μέσα μου και κυρίως να με αγαπήσω. Υπέφερα κι έπρεπε να αγαπήσω τον πόνο μου κι αυτή τη νέα φάση της ζωής μου. Γνωστοποίησα την περιπέτειά μου όταν είχε πια τελειώσει. Και το έκανα για να βοηθήσω κι άλλες γυναίκες.

Για να διαχειριστείτε την περιπέτεια με τον καρκίνο πήγατε σε ψυχολόγο;
Αναμφισβήτητα ζήτησα βοήθεια. Βεβαίως.

Μοιάζει περίεργο αυτό. Θα αναρωτιέται κάποιος «έχει ανάγκη ο ψυχολόγος από ψυχολόγο»;
Ίσως να μοιάζει περίεργο, αλλά δεν είναι δυνατό να κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά αν δεν παίρνει και ο ίδιος βοήθεια. Ο ψυχολόγος για να είναι ένας καθαρός «δίαυλος» με τον πελάτη του πρέπει να είναι και ο ίδιος καθαρός. Να έχει «τακτοποιήσει» τον εαυτό του. Όταν λοιπόν «φράκαρα», έπρεπε κάποιος να με ξεδιαλύνει.

Περάσατε από το στάδιο της κατάθλιψης;
Όχι. Καθόλου.

Φοβηθήκατε;
Ούτε το θάνατο, ούτε τη διαδικασία της θεραπείας, γιατί πίστεψα ότι αυτή ήταν για καλό μου. Εκείνο που πάντα με φόβιζε και με φοβίζει ήταν και είναι να μη χάσω τα λογικά μου. Όσο μεγαλώνω, μάλιστα, και ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου γεμίζει περισσότερο και ξεχνάω κάποια πράγματα, λέω πως πιθανότατα, μελλοντικά, θα είμαι μια ανακοίνωση του silver alert! Και γελάω πολύ με αυτό.

Η ασθένειά σας σας έβαλε σε σκέψεις για ένα νέο ξεκίνημα ζωής;
Όχι, γιατί από το θάνατο του άντρα μου και μετά δεν ερωτεύτηκα ξανά. Υπήρξαν άνθρωποι που θέλησαν να σταθούν δίπλα μου, αλλά δεν ήμουν διαθέσιμη. Θα ήθελα, πάντως, να ζήσω έναν έρωτα. Τον έρωτα των εξήντα χρόνων μου. Αλλά…

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.