Christian Lacroix: «Λατρεύω την Ελλάδα»

Ευφυής και πρωτοπόρος, κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρη την αισθητική των δεκαετιών ’80 και ’90, εισάγοντας στη μόδα αυτό που μέχρι τότε της έλειπε: Το δραματικό στοιχείο.

Εκκεντρικά βολάν, βαριές δαντέλες, έντονες πτυχώσεις, μετάξι και βελούδο, έκρηξη χρωμάτων, λυρισμός, θεατρικές αναφορές ήταν μόνο μερικά από τα απαραίτητα συστατικά των συλλογών του. Η επιτυχία και η φήμη, όμως, του οίκου του τα τελευταία χρόνια δεν ήταν ανάλογες των οικονομικών του στοιχείων κι έτσι το 2009 κατέθεσε αίτηση για πτώχευση.



Για κάποιους αυτή η επαγγελματική καταστροφή θα ισοδυναμούσε με το τέλος. Για εκείνον, όμως, δεν είχε έρθει ακόμα η στιγμή του οριστικού σημείου στίξης. Έτσι, έβαλε απλά μια άνω τελεία και αφοσιώθηκε σε αυτό που πάντα επιθυμούσε, το σχεδιασμό κοστουμιών για το θέατρο, κάτι που είχε αρχίσει ήδη να κάνει με αργά και σταθερά βήματα πολλά χρόνια πριν.

«Από μικρός ονειρευόμουν να γίνω ενδυματολόγος του θεάτρου. Για μένα η πραγματική ζωή δεν ήταν η βαρετή που έβλεπα γύρω μου, αλλά η φαντασμαγορική που εκτυλισσόταν πάνω στη σκηνή, την οθόνη, τις ταινίες, τα shows, τα μπαλέτα, την όπερα. Παθιάστηκα με την ιστορία της μόδας και τα κοστούμια και άρχισα να αφιερώνω όλα τα απογεύματά μου στο σχεδιασμό. Για να ικανοποιήσω, όμως, τους γονείς μου, που ήθελαν να έχω ένα πτυχίο στη ζωή μου, σπούδασα Ιστορία της Τέχνης στο Montpellier και μετέπειτα πήγα στο École du Louvre, στο Παρίσι. Η δουλειά όμως σε ένα μουσείο τη δεκαετία του ’70 δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική όσο έγινε τα επόμενα χρόνια και αμέσως αισθάνθηκα απέραντη πλήξη. Έτσι, άρχισα να δείχνω τα σκίτσα μου παντού και σύντομα μου πρόσφεραν την πρώτη μου δουλειά στο χώρο της μόδας. Στις αρχές του ’80, όταν υπόγραφα τις κολεξιόν του οίκου Patou, μου πρότειναν να σχεδιάσω τα πρώτα μου κοστούμια για την όπερα Chantecler του Edmond Rostand. Στη συνέχεια ακολούθησαν κι άλλες συνεργασίες μου με πολλές όπερες, όπως του Παρισιού, της Metropolitan της Νέας Υόρκης, της Βιέννης. Σήμερα πια, μπορώ να πω πως είμαι ευτυχισμένος που έκανα πραγματικότητα το παιδικό μου όνειρο».



Γι’ αυτό άλλωστε και τα δύο βραβεία Μολιέρου που έχει κερδίσει για τις παραστάσειςPhaedra και Cyrano de Bergerac τον έχουν κάνει περισσότερο υπερήφανο από τις δύο Χρυσές Δαχτυλήθρες που έχει λάβει ως μετρ της υψηλής ραπτικής. Το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει από κοντά την υπέροχη δουλειά του –κοστούμια και σκηνικά– στο έργο Cinderella (Σταχτοπούτα) του Johann Strauss του νεότερου, σε χορογραφία του διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Renato Zanella, από τις 24 έως τις 30 στο Μέγαρο Μουσικής.

Ο Christian Lacroix, όμως, δεν επαναπαύεται ποτέ. Αντίθετα, προσπαθεί να εξερευνά όσο το δυνατόν περισσότερα μονοπάτια που οδηγούν στην ίδια κατεύθυνση, την τέχνη. «Καθημερινά ψάχνω να βρω καινούριους τρόπους για να επιβιώνω, ζω και υπάρχω πάντα μέσω της τέχνης. Την περασμένη εβδομάδα άρχισα να ζωγραφίζω κεραμικά. Το πρώτο μου μάθημα το διασκέδασα πολύ, αν και ξέρω πως είμαι καλύτερος διακοσμητής παρά ζωγράφος».

Παράλληλα διακοσμεί ξενοδοχεία, επιμελείται εκθέσεις μουσείων, όπως τη «Lumieres» που παρουσιάζεται αυτό το διάστημα στο Cognacq-Jay του Παρισιού, συνεχίζει να κυκλοφορεί τα άκρως επιτυχημένα αρώματά του, συνεργάζεται με εταιρείες καλλυντικών αλλά και ρούχων –Avon και Desigual– αλλά και βάζει πολλές φορές την υπογραφή του στις εμφανίσεις της Lady Gaga, ενώ παραδέχεται πως θα ήθελε να είχε ντύσει την JackieO και από Ελληνίδες τη Μαρία Κάλλας.

Ποια στοιχεία θα πρέπει να έχει ένας σχεδιαστής για να πρωταγωνιστήσει στον απαιτητικό χώρο της μόδας; «Διαφορετικότητα, προσωπικότητα, καινούριες προτάσεις, κότσια για να αντιστέκεται και να μην αναλώνεται στο να ευχαριστεί τους άλλους, ένστικτο, διορατικότητα. Πάνω από όλα, όμως, θα πρέπει να συνδυάζει άριστα την καινοτομία με τις business. Αν υστερεί σε τεχνικές προώθησης και διαφήμισης, τότε δεν θα καταφέρει να κάνει γνωστό σε όλους το brand του».

Ναι, η μόδα είναι μια επιχείρηση. Εκείνος, όμως, όλα αυτά τα χρόνια ένιωθε περισσότερο δημιουργός ή επιχειρηματίας; «Δεν είμαι σε καμία περίπτωση επιχειρηματίας, αν και οι αληθινοί επιχειρηματίες είναι κατά κάποιον τρόπο κι αυτοί καλλιτέχνες, μια και πρέπει συνεχώς να δημιουργούν και να ανακαλύπτουν καινούρια πράγματα για να μη μένουν στάσιμοι».

Ποιες συμβουλές θα έδινε στις γυναίκες; «Τα ρούχα τους πρέπει να τις εκφράζουν και όχι να τα φορούν επειδή είναι trend, να ταιριάζουν στη σιλουέτα τους και σιγά σιγά να δημιουργούν το δικό τους προσωπικό στιλ, χωρίς να είναι σκλάβες των περιοδικών. Πάνω από όλα, όμως, πρέπει να αποφεύγουν το botox γιατί χάνουν τη μοναδικότητά τους».

Στο μέλλον, πώς φαντάζεται τα χρώματα και ποιο ύφασμα πιστεύει πως θα κυριαρχεί; «Στη Γαλλία λέμε πως η ελπίδα είναι πράσινη. Αλλά γιατί όχι μια απόχρωση του μπλε ή ακόμα και όλα τα χρώματα του ουρανού, από το ροζ μέχρι το γκρι, ανάλογα τη στιγμή, το χρόνο και τη διάθεση. Όσον αφορά στο ύφασμα, αυτό νομίζω πως θα πρέπει να είναι φτιαγμένο από ανακυκλώσιμες ίνες».

Μπορεί τελικά η αισθητική να σώσει τον κόσμο; «Ναι. Συχνά λέω πως έγινα ένας ανώνυμος σκηνογράφος της καθημερινότητας για όλους, μέσα από ρούχα και κοστούμια, αξεσουάρ, διακόσμηση ξενοδοχείων κ.ά. Πάντα προσπαθώ να κάνω ό,τι μπορώ για να γίνουν οι ζωές των ανθρώπων πιο ωραίες και πιο διασκεδαστικές. Η έμπνευσή μου είναι ένας συνδυασμός του χρόνου και του χώρου, των προηγούμενων δεκαετιών, της ιστορίας, των εξωτικών πολιτισμών και, φυσικά, της παράδοσης. Λατρεύω, για παράδειγμα, το Μουσείο Μπενάκη».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ